Loading...
«Και τι δεν θα' δινα για μια εβδομάδα διακοπών με την παρέα μου στη Νάξο», έλεγα στον εαυτό μου λίγους μήνες προτού η σκέψη αυτή γίνει πραγματικότητα. Ακόμα και τώρα, που αναπολώ αυτές τις στιγμές, οφείλω να ομολογήσω πως η διαδικασία της προετοιμασίας ήταν ένα ρίσκο για όλους. Όλα όμως πήραν το δρόμο τους και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στο κέντρο των Κυκλάδων. Ο καιρός ήταν ιδανικός και η θάλασσα αφάνταστα γοητευτική. Ο Παύλος με πήρε από το χέρι λέγοντάς μου: «πάμε να δούμε το ναό της θεάς Δήμητρας». Ως φοιτητής του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας δεν θα μπορούσε να παραλείψει μια τέτοια επίσκεψη. Αν και δεν κατάλαβα εξαρχής το λόγο που απευθύνθηκε αποκλειστικά σε εμένα, είχα σκοπό να το ανακαλύψω. Κι έτσι έγινε...
Η αφετηρία της μικρής περιήγησης μας ήταν η επίσκεψή μας στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάξου, προκειμένου να θαυμάσουμε τα εκθέματα του παρελθόντος και να πάρουμε μια γεύση από τον ελληνικό πολιτισμό που έθρεψε γενιές ολόκληρες. Ο Παύλος έδειχνε ενθουσιασμένος. Πρώτη φορά συνειδητοποιούσα ότι έχει ένα τόσο αυθεντικό χαμόγελο, που τον έκανε να μοιάζει τόσο διαφορετικός στα μάτια μου. Σαν έναν Γερμανό επιστήμονα, που ανακαλύπτει το ελληνικό μεγαλείο. Τα καστανά μαλλιά του ξαφνικά έγιναν χρυσά κάτω από το φως του ήλιου. Τότε ταρακούνησα για λίγο τον εαυτό μου. «Πώς είναι δυνατόν να κάνω τέτοιες σκέψεις για έναν άνθρωπο που θεωρώ μόνο φίλο μου;»
Η απορία θα μου λυνόταν λίγα λεπτά αργότερα, όταν θα φτάναμε τελικά στο ναό της θεάς Δήμητρας. Προηγουμένως όμως, περπατήσαμε κατά μήκος της παραλίας του Αγίου Γεωργίου, που αποτελεί την πιο δημοφιλή του νησιού. Δυστυχώς δεν φορούσαμε τα μαγιό μας για να βουτήξουμε στα ζεστά αιγαιοπελαγίτικα νερά, αυτό δεν μας εμπόδισε όμως να παίξουμε με την άμμο βρέχοντας τα πόδια μας στην ακτή. «Σε λίγο πλησιάζουμε στο ναό», με προειδοποίησε ο Παύλος. Ο ρυθμός της καρδιάς μου άρχισε να αυξάνεται. Δεν μπορούσα να εντοπίσω το γιατί, απλώς έκανα έναν στιγμιαίο συνειρμό. Μήπως ήθελε να συζητήσουμε κάτι σημαντικό; μήπως εκείνο το πρόβλημα υγείας που μου είχε αναφέρει ένα μήνα νωρίτερα επιδεινώθηκε; Χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκίνησα να τρέχω κατά μήκος της παραλίας προσκαλώντας τον να με ακολουθήσει μέχρι το σημείο του ναού. Οι πινακίδες του δρόμου ήταν εξαιρετικά βοηθητικές για μένα μιας και δεν φημίζομαι για τις προσανατολιστικές μου ικανότητες.
Το τοπίο ήταν κυριολεκτικά μαγικό! Λες και βρισκόμασταν στην είσοδο του ανακτόρου των Ολύμπιων θεών. Ένα δέος με κυρίευσε, καθώς περπατούσα ανάμεσα στα πέτρινα υποστυλώματα του ναού, δείγμα ότι κάποτε εδώ υψωνόταν ένα από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ο Παύλος έδειχνε σκεφτικός. Τον πλησίασα διστακτικά για να μην διακόψω τις σκέψεις του. Τότε για πρώτη φορά άκουσα τη φωνή του τόσο καθαρή και σίγουρη να με ρωτάει: «Θα με παντρευτείς;». Η μέρα έγινε νύχτα, η ζέστη κρύο, η θάλασσα πάγος, και η καρδιά μου για ένα δευτερόλεπτο βρισκόταν σε καταστολή. Ήταν ό,τι πιο αναπάντεχο μου είχε συμβεί! Το επόμενο βήμα ήταν να ζητήσω εξηγήσεις, τις οποίες και πήρα..
Η συζήτηση που ακολούθησε κράτησε ως το βράδυ. Ούτε που μας ένοιαζε το γεγονός ότι η υπόλοιπη παρέα μας αναζητούσε κάθε πέντε λεπτά. Ένα απλό μήνυμα στο κινητό της Ειρήνης σταμάτησε τις προσπάθειες. Ήμαστε μόνοι, δυο μικροί θεοί που αναζητούν την αλήθεια. Έτσι μας είχα στο μυαλό μου. Ο Παύλος θα έπαιζε όλα τα χαρτιά του προκειμένου να καταλάβει τι κουβαλούσα στο μπερδεμένο μου μυαλό. Έπρεπε, όπως μου είπε, να κάνει κάτι δραστικό για να με ταρακουνήσει. Προς στιγμήν τα είχε καταφέρει, διότι το μόνο που ένιωθα ήταν ένα ελαφρύ μούδιασμα στο σώμα μου. Έπειτα μου διευκρίνισε ότι ο απώτερος σκοπός του ήταν να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για μένα, να μου πει όσα δεν μπόρεσε στην πόλη. Ο ναός τον ενέπνευσε, αναζωπύρωσε τα συναισθήματά του και των ώθησε στο να λειτουργήσει παρορμητικά. Η λογική του πήγε τον πιο μακρινό της περίπατο, ενώ ο αυθορμητισμός είχε τον πρώτο λόγο.
Ο μονόλογος του Παύλου κράτησε περίπου δέκα λεπτά. Μετά ήρθε η σειρά μου. Έπρεπε να δώσω μια απάντηση. Να ανασυντάξω τη σκέψη μου και τα λόγια μου. Να φέρω στην επιφάνειά μου συναισθήματα, που δεν είχα ιδέα ότι μπορούσα να νιώσω για έναν φίλο μου. Αναρωτιόμουν πως αν ξεκινούσα μια σχέση μαζί του ίσως να έχανα την πολύτιμη φιλία του. Όμως υπήρχε κάτι δυνατότερο που με καθοδηγούσε. Ένα φως που φώτιζε το σκοτεινό αυτό δρόμο. Και τότε κατάλαβα. Είχε έρθει η στιγμή να πάρω μια από τις κρισιμότερες αποφάσεις της ζωής μου.
«Ναι», είπα ξαφνικά. «Θέλω να δοκιμάσω, θέλω να ρισκάρω, δεν θέλω να διστάσω και να φοβηθώ». Ο Παύλος αν είχε φτερά θα πετούσε επιτόπου, όμως αρκέστηκε στο να με αγκαλιάσει και να μου πει: «Μαζί θα ρισκάρουμε, μαζί θα δοκιμάσουμε, μαζί θα αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε πρόκληση». Και τότε ήξερα πως η φιλία μας δεν θα χανόταν ποτέ.
Κι έτσι έγινε...
Για να βρείτε τα οικονομικότερα πακέτα για Νάξο πατήστε εδώ :
http://www.18-24.gr/destination/43