Loading...
Το περσινό καλοκαίρι μου έχει μείνει αξέχαστο. Και ο λόγος; Γιατί επισκέφτηκα τη Χίο! Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ αλλά συνέβει. Είχα ακούσει τα κλασικά που λέγονται για όλα τα Ελληνικά νησιά. Για τις καταγάλανες παραλίες, για την διασκέδαση και φυσικά για το φαγητό. Όταν έφτασα όμως στη Χίο ανακάλυψα πολλά περισσότερα. Δεν είναι απλά ένα νησί στην άκρη του Αιγαίου. Είναι δεδομένο πως η διασκέδαση και το φαγητό ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα. Ή και λίγο καλύτερα. Και όσον αφορά τις παραλίες, ναι... Ξετρελάθηκα. Νερά γαλαζοπράσινα που δεν μπορείς να τους αντισταθείς. Ένα απέραντο γαλάζιο που μαγνητίζει και ένα ηλιοβασίλεμα διαφορετικό από όλα τα άλλα που είχα δει.
Μπορώ να πω πως δεν είχα ιδιαίτερη αγάπη για την μαστίχα Χίου. Χα! Όταν έφαγα σε μια από τις ταβερνούλες μετά από το μεσημεριανό μου μάλλον άλλαξα γνώμη. Οι τουλίπες δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου λουλούδι. Αλλά η αλήθεια είναι πως όταν είδα τα λιβάδια γεμάτα τουλίπες έπαθα πλάκα. Ποτέ δεν ήμουν λάτρης της ιστορίας και του παραδοσιακού. Η Χίος μου το έμαθε και αυτό όμως. Είναι ένα από τα νησιά για τα οποία ακούγονται τόσο φτωχά λόγια. Δίνονται τόσο ελλιπής πληροφορίες. Μόνο με μια επίσκεψη μπορείτε να καταλάβετε την ομορφιά που κρύβει αυτό το νησί.
Τέρμα η φλυαρία. Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω τα κρυμμένα μυστικά του νησιού...
Η μοναδική ομορφιά του Βορρά.
Νιώθω πολύ τυχερή που κατάφερα να γυρίσω όλο το νησί. Έμενα στην Χώρα όπως λέμε του νησιού και οι περισσότεροι δεν θα έκαναν τον κόπο να γνωρίσουν όλο το νησί, καθώς είναι αρκετά μεγάλο. Εγώ όμως το έκανα! Ανακάλυψα ένα τμήμα του νησιού τελείως διαφορετικό.
Αφιερώσαμε μια ημέρα ακολουθώντας την διαδρομή από το χωριό Καρδάμυλα προς το χωριό Διευχά. Και δεν εννοώ την διαδρομή που απλά τα προσπερνάς όλα για να πας από το ένα μέρος στο άλλο. Περάσαμε από τα χωριά Ναγός, Αμάδες, Βίκι, Καμπιά και Κηπουριές. Χωριά γραφικά, παραδοσιακά και με ανθρώπους που με το που σε έβλεπαν ένιωθαν ευλογημένοι. Ουσιαστικά ακολουθήσαμε την διαδρομή γύρω από το βουνό Πελιναίο.
Το συναρπαστικό όμως, ήταν οι κρυφές παραλίες που γνωρίσαμε. Παραλίες που πιθανόν δεν έχει γνωρίσει ποτέ κανείς τουρίστες και δεν έχει ακούσει για αυτές κανείς. Δεν εξηγείτε αλλιώς. Δεν υπήρχε ψυχή. Ούτε ένας άνθρωπος. Και μιλάω για παραλίες που όμοιες τους δεν έχω δει πουθενά στον κόσμο. Ίσως για αυτό να είναι ακόμα έτσι. Ίσως επειδή δεν τις γνωρίζουν οι τουρίστες να έχουν μείνει ακόμα τόσο υπέροχες. Ακολουθήσαμε ότι χωματόδρομο βρίσκαμε μπροστά μας. Έτσι τις γνωρίσαμε όλες. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θες να σταματήσει ο χρόνος και απλά να μείνεις για πάντα στην παραλία...
Φαράγγι Γιόσωνα
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα δει ποτέ ξανά φαράγγι στη ζωή μου. Όπως καταλαβαίνετε έκανα σαν μωρό παιδί. Βέβαια κάποιοι από την παρέα μου είχαν δει ξανά και αυτό που είπαν με την πρώτη ματιά ήταν " Ότι πιο εντυπωσιακό υπάρχει στο νησί". Έτσι το χαρακτηρίσαμε. Το βρήκαμε τελείως τυχαία μιας και δεν είναι από τα μέρη τα οποία θα σου προτείνει κάποιος ντόπιος, αφού βρίσκεται περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της Χίου.
Ευτυχώς βρήκαμε κάποιον ντόπιο στην παραλία που οδηγεί στο φαράγγι και μας καθοδήγησε. Ξεκινήσαμε λοιπόν, ακολουθώντας την ένδειξη ‘Μάνα νερού Γιόσωνα’. Στο τέλος του δρόμου νιώθαμε πως έπρεπε να τα δούμε όλα και να πλησιάσουμε πιο κοντά. Για αυτό και ακολουθήσαμε το μονοπάτι που οδηγούσε στο κοντινότερο σημείο που θα μπορούσε κάποιος αρχάριος να φτάσει χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό.
Τα Μαύρα Βόλια!
Την τρίτη μας ημέρα στο νησί, έχοντας περάσει τη δεύτερη στη πόλη, αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στο νότιο τμήμα. Ήταν άδικο να μην το επισκεφτούμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν, από το πρωί με στόχο να γνωρίσουμε τις παραλίες του νότιου τμήματος και να περάσουμε την μέρα μας σε αυτή που θα μας άφηνε άφωνους.
Φτάσαμε λοιπόν στο χωρίο Εμπορειός. Περάσαμε από εκεί και φτάσαμε ως την παραλία Μαύρα Βόλια. Ήταν σαν να ήρθε το τέλους του κόσμου. Έβλεπα την πιο περίεργη και συνάμα γοητευτική παραλία που είχα δει. Το βόρειο τμήμα του νησιού έχει παραλίες ανεξερεύνητες και ξεχωριστές. Εδώ όμως, έβλεπα κάτι τελείως διαφορετικό.
Μια παραλία με μεγάλα μαύρα βότσαλα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την έκρηξη του ηφαιστείου που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Μπροστά σε τέτοιες εικόνες, τα λόγια είναι περιττά. Ήθελα τόσο πολύ να πάρω μαζί μου έστω ένα βότσαλο. Μόνο ένα... Αλλά απαγορεύεται. Ήθελα απλά να θυμάμαι τι έβλεπαν τα μάτια μου τις 6 ώρες που ήμασταν στην παραλία αυτή. Το ηλιοβασίλεμα εκεί; Είχε άλλη χάρη. Ήταν σαν σκηνή από ταινία που έχει μονταριστεί. Μα ήταν αληθινό και το έβλεπα εκείνη τη στιγμή...
