Loading...Η ανυπότακτη νήσος του Βορείου Αιγαίου, η Ικαρία, φημίζεται για τον εναλλακτικό τουρισμό της, που προσελκύει όλο και περισσότερο κόσμο κάθε καλοκαίρι. Ίσως οφείλεται στην άγρια ομορφιά της, ίσως στα πανηγύρια της όπου σίγουρα έχεις ακουστά. Εδώ ο χρόνος κυλάει αργά και ο κόσμος αφήνει πίσω κάθε έγνοια. Κάθε αφορμή για χαρά γίνεται γιορτή και γλέντι και χορός. Η ατίθαση Ικαρία σε προσκαλεί να συμμετέχεις. Εσύ τι θα απαντήσεις;
Θα χάσεις το μέτρημα!
Στο νησί όπου δεν υπάρχουν έγνοιες πραγματοποιούνται πάνω από 80 πανηγύρια όλο το χρόνο! Άλλωστε με ικαριώτικο τραγούδι θα καεί το πελεκούδι! Από τον Ιανουάριο και τη γιορτή του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου μέχρι εκείνη των Ταξιαρχών τον Νοέμβριο! Οι ντόπιοι δεν χάνουν ευκαιρία να γλεντήσουν και να γιορτάσουν τη ζωή. Από τα πιο γνωστά πανηγύρια είναι αυτό που πραγματοποιείται στις 24 Ιουνίου στον Αϊ Γιάννη Ραχών στο Χριστό. Κοντά στα μεσάνυχτα ανάβουν φωτιές και νέοι και νέες πηδούν πάνω από τις φλόγες. Άλλο ένα φημισμένο πανηγύρι είναι στις 17 Ιουλίου την ημέρα της απελευθέρωσης του νησιού στο χωριό Αρέθουσα ενώ ακόμα περισσότερα λαμβάνουν χώρο τον Αύγουστο. Στο Χριστό Ραχών στις 6, στη Λαγκάδα, το Μονοκάμπι και την Ακαμάτρα στις 15, στο Καραβόσταμο στις 17 του μηνός.
Ας αρχίσουν οι χοροί!
Η Ικαρία είναι περήφανη για τα πανηγύρια της, εξ ου και ο μεγάλος αριθμός τους, αλλά και η τεράστια προσέλευση και συμμετοχή του κόσμου.
Όλα ξεκινάνε φυσικά με τη λειτουργία και ακολουθεί το πλουσιοπάροχο φαγοπότι αφού ως γνωστόν νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Θα δοκιμάσεις πολλά ψητά κοκκινιστά κρέατα που συνοδεύονται συνήθως από πιλάφι που βράζει σε ζωμό κατσίκας. Μάγειρες και σερβιτόροι είναι εθελοντές που σερβίρουν σε τεράστιους ξύλινους δίσκους τις λιχουδιές. Οι δίσκοι πηγαινοέρχονται χωρίς σταματημό ενώ ο πράμνειος οίνος ( κόκκινο κρασί από τις ντόπιες ποικιλίες) ρέει άφθονος. Εντύπωση βέβαια θα σου κάνει ότι είναι τα μοναδικά θρησκευτικά πανηγύρια στο Αιγαίο όπου πληρώνει κανείς για το φαγητό του. Αυτό συμβαίνει γιατί μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 το νησί δεν είχε καμία οικονομική στήριξη από το κράτος. Έτσι στα πανηγύρια οι επισκέπτες πλήρωναν για να μαζευτούν χρήματα για κοινωφελή έργα και κοινωνικούς σκοπούς που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Στο ξεκίνημα ο ρυθμός έχει νότα ευρωπαϊκή αφού οι μουσικοί παίζουν φοξ ανγκλε και τανγκό, χορούς που έφεραν οι μετανάστες ή οι ναυτικοί. Ακολουθούν οι μπάλοι, οι συρτοί και οι καρσιλαμάδες. Εκεί όμως που γίνεται η μεγάλη έκρηξη είναι αμέσως μετά, μόλις ακουστεί η πρώτη δοξαριά του ικαριώτικου χορού. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γεμίζει η πίστα και οι χορευτές ντόπιοι και τουρίστες αγκαλιασμένοι ο ένας με τον άλλον σφιχτά στους ώμους χορεύουν τον ικαριώτικο χορό. Αρχικά ο χορός είναι κυκλικός, μετά γίνεται σπείρα που κλείνει προς τα μέσα για να χωρέσουν όλοι και σε λίγο δημιουργείται ένα πέλαγος από κορμιά που χορεύουν και δε μπορεί κανείς να διακρίνει που είναι η αρχή και που το τέλος. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη χορεύει αφού όλοι θα σηκωθούν για να ρίξουν έστω μια στροφή. Δε χρειάζεται κανείς να ξέρει τα βήματα απλώς ακολουθεί με τα μάτια κλειστά και τα πόδια αφημένα στο ρυθμό του βιολιού.
Έτσι με κέφι γιορτή και χαρά ζούνε οι Ικαριώτες μέχρι τα 100 χρόνια. Ποιος δε θα ήθελε άλλωστε να περάσει μια αιωνιότητα στο νησί του γλεντιού;
