Loading...
Βίωσα μια εμπειρία που λίγοι έχουν καταφέρει. Έφτασα μέχρι τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης του Auswitch. Μπορώ να πω πως ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει και ότι πιο συναρπαστικό και εντυπωσιακό έχω δει στη ζωή μου. Φαντάζομαι, ήδη γνωρίζετε, το Auswitch ήταν ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας. Για όσους δεν το έχουν επισκεφτεί, είναι ακατόρθωτο να καταλάβουν την όλη εμπειρία και τα συναισθήματα που γεννιούνται με την επίσκεψη.
Το Auswitch βρίσκεται μόλις 60 χιλιόμετρα μακριά από την Κρακοβία. Από την πρώτη στιγμή με κατέκλυζαν αμέτρητα συναισθήματα και ένιωθα από την μία τυχερή που ήμουν εκεί αλλά από την άλλη...Προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να πέρασαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί. Ήταν πραγματικά αβάσταχτο. Η Κρακοβία είναι μια πόλη πανέμορφη, που η αλήθεια είναι πως στο άκουσμα της περίμενα πολύ διαφορετικά πράγματα. Πίστευα πως θα δω μια πόλη να ζει μέσα στη φτώχεια, την θλίψη και την αρνητικότητα. Κι όμως δεν είδα κάτι τέτοιο... Καλύτερα όμως να επικεντρωθώ στην επίσκεψη μου στο Auswitch! Το μέρος που με συγκίνησε και πραγματικά ανυπομονούσα να επισκεφτώ από πάντα..
Ήρθε η ώρα να μάθετε περισσότερα και να νιώσετε περισσότερα...
Πως έφτασα ως εκεί...
Το Auswitch Ι βρίσκεται μόλις 60 χιλιόμετρα δυτικά της Κρακοβίας. Αυτό που κάναμε ήταν απλά να πάρουμε το τρένο το πρωί και μια βαθιά ανάσα πριν την άφιξη μας στο Auswitch. Τα εισιτήρια για την ξενάγηση δεν ήταν ακριβά, ωστόσο, υπήρχαν αμέτρητοι άνθρωποι που περίμεναν να βιώσουν αυτή την εμπειρία.
Η πρώτη εικόνα ήταν η πύλη με την σιδερένια επιγραφή που λέει "Arbeit Macht Frei", που σημαίνει "η εργασία απελευθερώνει". Ξαφνικά το πρόσωπο μου ήταν λυπημένο και ένιωθα πως πονούσε η ψυχή μου.
Ακόμα και από έξω, μόνο κοιτώντας τα επιβλητικά κτήρια ένιωσα πολύ περίεργα και δεν ήξερα τι μπορεί να με περιμένει με την ξενάγηση. Τι μπορεί να έβλεπα στη συνέχεια και πόσα ακόμα συναισθήματα θα μου γεννιόντουσαν. Περιμέναμε αρκετή ώρα ώστε να ξεκινήσουμε αλλά μετά διαπίστωσα πως άξιζε τον κόπο και πως θα μπορούσα να περιμένω ακόμα περισσότερο.
Η ξενάγηση
Όταν ξεκίνησαν όλα, ένιωθα ένα ρίγος. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τι είχαν περάσει οι άνθρωποι αυτοί. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα νιώσει και πως το άντεξαν. Όταν είδα το εσωτερικό των κτηρίων όλα άλλαξαν μέσα μου...
Πίστευα πως βρισκόμουν σε κάποιο σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας. Δεν μπορούσα να πιστέψω, ή μάλλον δεν ήθελα να πιστέψω πως άνθρωποι προσπαθούσαν να επιβιώσουν και περπατούσαν εκεί που ήμουν την στιγμή εκείνη. Κοιτώνες με ξύλινα κρεβάτια που κανονικά αντιστοιχούσαν σε 50 άτομα, όμως στέγαζαν πάνω από 350. Είδα παπούτσια και ρούχα παιδιών που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί. Ποτήρια με τα οποία έπιναν ελάχιστες γουλιές νερό και μεταλλικά πιάτα όπου έτρωγαν το λιγοστό φαγητό που τους αντιστοιχούσε όταν τους επιτρεπόταν να φάνε.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους ξεναγούς να λένε "εδώ είναι το μέρος όπου δούλευαν νηστικοί και με γυμνά πόδια πάνω από 18 ώρες την ημέρα". Υπήρχε κάτι άλλο όμως που άκουσα και με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου... Τους έβαζαν σε σκοτεινά δωμάτια λέγοντας τους πως θα κάνουν μπάνιο, την στιγμή που απελευθέρωναν δηλητηριώδη αέρια που τους προκαλούσαν ακαριαίο θάνατο. Πως μπορεί κάποιος να ζήσει γνωρίζοντας κάτι τόσο φριχτό;
Και έχει και συνέχεια...
Καθώς συνεχιζόταν η "ξενάγηση", αν θα μπορούσε κανείς να το αποκαλεί έτσι, είδαμε τους χάρτες όπου αναγραφόταν πόσοι άνθρωποι είχαν μεταφερθεί στο Στρατόπεδο και από ποιες χώρες. Πέρασαν από αυτό το φριχτό μέρος 55.000 Έλληνες. Άνθρωποι που δεν είχαν κάνει τίποτα στη ζωή τους και όμως έπρεπε να πεθάνουν εκεί.
Πίσω από τα γυάλινα τζάμια, ως εκθέματα υπήρχαν μαλλιά γυναικών. Είναι δυνατόν; Βιβλία, αποσκευές και διάφορα μικρά προσωπικά αντικείμενα. Ήταν η στιγμή που είδα ένα αρκουδάκι. Κανείς και ποτέ, δεν θα καταλάβει πως μπορεί να ένιωσα. Ένα παιδί, ένα αθώο πλάσμα άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα τόσο φριχτό μέρος.
Υπήρχαν και αυτοί που προσπάθησαν να αποδράσουν. Σύμφωνα με αυτά που μάθαμε, ήταν περίπου 700 άνθρωποι και μόνο οι 300 τα κατάφεραν. Βέβαια ακόμα και αυτό φαντάζει υπέροχο αν σκεφτεί κανείς πως ίσως η επόμενη μέρα τους εκεί, να ήταν και η τελευταία. Για λίγο ακόμα, περιπλανιόμασταν και κοιτούσαμε τα "εκθέματα", πηγαίναμε από κτήριο σε κτήριο και κοιτούσαμε ακόμα και τα συρματοπλέγματα...
Η επιστροφή
Μετά από τόσες ώρες μελαγχολίας ήταν η στιγμή της επιστροφής. Είχα μάθει τόσα πολλά και η αλήθεια είναι πως ένιωθα πολύ περίεργα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να φύγω και ένιωθα ευγνώμων που κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτή την επίσκεψη.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στην επιστροφή, κανείς δεν μιλούσε. Ήμασταν βουβοί και προσπαθούσαμε να επεξεργαστούμε όλα όσα είχαμε ακούσει και είχαμε δει. Ήταν μια εμπειρία διαφορετική από όλες τις άλλες και σίγουρα κάτι που δεν θα αντέχαμε να ξαναζήσουμε.
