Loading...
Είχα που λέτε την ανάγκη να βρεθώ κι εγώ σε μέρη που μυρίζουν ακόμα Ελλάδα και θυμάρι . Σε μέρη προγόνων μας. Και επειδή ότι ανέβαλα δεν το εκπλήρωσα, χωρίς δεύτερη σκέψη αυτήν την φορά σέρφαρα στο ίντερνετ και έκλεισα το ταξίδι μου. Είπαμε ναι στην Κωνσταντινούπολη. Καλά το φαντάστηκες. Εκεί που συνδυάζεται η παράδοση με κοσμοπολίτικο αέρα. Εκεί που συνδυάζεται η αρχιτεκτονική με έναν καινούριο κόσμο νέας τάξης πραγμάτων. Είπαμε ναι και επισκεφθήκαμε τα κυριότερα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης αλλά και κρυμμένα σημεία που κάνουν τη Πόλη ακόμα ομορφότερη. Μάντεψε ποιο αξιοθέατο επισκεφθήκαμε πρώτο. Έτσι για το καλωσόρισμα...
Στο Μπλέ Τζαμί...
Επιτελούς. Ήταν όνειρο ζωής ήταν για εμένα. 43 μετρά ύψος και η όψη του σε κάνουν να αισθάνεσαι δέος. Ιουστινιανός 565 πχ. Μουσείο τώρα πια Μεγαλύτερο από το ναό του Σολομώντα και χαρακτηρισμένο από την UNESCO ως μεγαλύτερο παγκόσμιο μνημείο. Τα λόγια περιττά. Πρέπει να το ζήσεις. Εγώ πάντως δεν ήθελα να φύγω. Απέναντι το Μπλε Τζαμί και λίγο παρακάτω το παλάτι ΝΤΟΛΜΑ ΜΠΑΧΤΣΕ. Επηρεασμένο από Γαλλική αρχιτεκτονική. Σύλλεγα εικόνες και είχα μια μόνο έννοια μην αλλοιωθούν στο μυαλό μου στο πέρασμα των χρόνων. Η αλήθεια είναι πως τελικά μετά από ένα χρόνο, δε τις ξέχασα. Έχουν μείνει ακόμα χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Κρουαζιέρα στο Βόσπορο...
Απόλαυσα επίσης την περιήγηση με το καράβι στον Βόσπορο. Συναντούσα γέφυρες ενός χιλιομέτρου και όλα έδειχναν να με ξέρουν. Γέφυρες που ένωναν Ευρώπη και Ασία. Να ένα ακόμη Τζαμί. Και στο πιο στενό κομμάτι του Βοσπόρου...το φρούριο. Πελώριο, επιβλητικό. Ντράπηκα όμως η ανόητη να ρωτήσω: Μα πως είναι δυνατόν να έχουν φτιαχτεί τέτοια έργα πριν τόσα χρόνια χωρίς την βοήθεια της τεχνολογίας; Χωρίς γερανούς; Άστο Μαίρη μη ρωτάς. Είπα στον εαυτό μου. Μάλλον οι άλλοι θα ξέρουν. Μια αξέχαστη εμπειρία. Ειδικά με το group κάναμε την πλάκα μας και περάσαμε υπέροχα...
Οι αγορές της...
Και για το τέλος, άφησα το καλύτερο. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου άλλα μου την θύμισε η μυρωδιά των μπαχαρικών που μου άνοιξε την όρεξη. Μοσχοβολιές. Πόση ποικιλία!!! Αγόρασα και για τις φίλες μου. Για την μάνα μου ένα μεταξωτό φουλάρι και στον πατέρα ένα δερμάτινο. Στο Κοπαλίτσαρσι, χάθηκα. Μια κλειστή αγορά με 6000 γραφικά μαγαζάκια. Οι άνθρωποι ζεστοί, με ένα χαμόγελο συνεχώς στα χείλη. Εκεί μας προσκαλούσαν να δούμε τις πραμάτειες τους, όλους τους Έλληνες με το ίδιο όνομα. Τους άντρες Γιάννηδες και τις γυναίκες Μαρίες. Γέλασαμε πολύ με το group.
Ένα ιδιαίτερο ταξίδι, μαγευτικό. Θα ξαναέρθω στην πατρίδα σίγουρα, είπα και στη διαδρομή ήδη άρχισα να νοσταλγώ την Πόλη...
