Loading...
Δεν υπάρχουν πολλά για να σχολιάσει κανείς για την Μαδρίτη. Ούτε και για την υπόλοιπη Ισπανία βασικά. Από την πρώτη στιγμή αγάπησα την Μαδρίτη. Δεν χρειάστηκε κάτι ιδιαίτερο, μόνο τα λεπτά που κοιτούσα την πόλη από το αεροπλάνο έφταναν. Είδα πάρα πολλά και έμαθα ακόμα περισσότερα. Υπήρχε όμως κάτι στο ταξίδι αυτό που με συνεπήρε περισσότερο από όλα. Ένα αξιοθέατο που με ενθουσίασε και με έκανε να το ερωτευτώ. Αυτό είναι το Μουσείο Prado.
Το Prado είναι ένα από τα πιο γνωστά μουσεία τέχνης και κατέχει μια από τις σπουδαιότερες συλλογές τέχνης του κόσμου, ένα πλήθος πινάκων από τον 14ο ως το 19ο αιώνα. Γίνεται να μην ενθουσιαστείς όταν βλέπεις κάτι τέτοιο; Όταν σου έχει δοθεί η δυνατότητα να βρίσκεσαι μπροστά σε έργα τέχνης ασύλληπτης αξίας; Φυσικά και δεν γίνεται. Έπρεπε να με βλέπατε. Έκανα σαν μικρό παιδί που μόλις του είχαν πάρει καραμέλες οι γονείς του. Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και λάτρης της τέχνης. Επισκέφτηκα το μουσείο για την εμπειρία και στη συνέχεια εξελίχθηκε ως η καλύτερη απόφαση που πήρα στο ταξίδι αυτό.
Πιστεύω ήρθε η ώρα να σας τα πω λεπτομερώς...
Στο δρόμο για την είσοδο...
Το Μουσείο βρίσκεται δίπλα στο Palacio de Cristal και στο Βασιλικό Βοτανικό Κήπο, ελάχιστα λεπτά μακριά από το κέντρο της Μαδρίτης. Για να καταλάβετε απλά περπατήσαμε με τα πόδια για να φτάσουμε ως εκεί. Δεν χρειάστηκαν λεωφορεία ή κάποιο άλλο μέσω μεταφοράς. Το καλό είναι πως το Μουσείο είναι στη διάθεση των επισκεπτών καθημερινά από τις 10:00 έως τις 20:00. Ωστόσο, για να αποφύγετε την λαοθάλασσα θα πρέπει να το επισκεφτείτε πολύ νωρίς το πρωί.
Δεν είχαμε σκεφτεί ότι μπορεί να έχει τέτοια ουρά και κάναμε το λάθος να πάμε το μεσημέρι μετά το γεύμα. Τεράστιο λάθος! Περιμέναμε περίπου 30 λεπτά για να καταφέρουμε να αγοράσουμε τα εισιτήρια και τελικώς να μπούμε στο Μουσείο.
Είχε έρθει η στιγμή. Θα μπαίναμε στο μουσείο...
Όλα όσα είδα!
Το Μουσείο ήταν όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι! Πίστευα πως θα ήταν κάτι που δεν θα με ενδιέφερε και πως απλά είχα πάει για να πω ότι πήγα. Τελικά όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το εύρος των έργων που υπάρχουν στο Μουσείο. Απλά δεν σας περνάει από το μυαλό.
Είδα πίνακες και γλυπτά του El Greco. Πίνακες του Ribera και του Goya. Αλλά και διάφορα έργα τέχνης καλλιτεχνών που δεν ήταν Ισπανοί. Χάζευα με τις ώρες. Κάποια με μπέρδεψαν και προσπαθούσα να καταλάβω τι βλέπω, αλλά κάποια με απορρόφησαν και απλά είχα μείνει ακίνητη σαν άγαλμα και παρατηρούσα. Είδα και το πιο παλιό έργο της συλλογής! Ναι ναι το είδα και αυτό. Είναι το κεφάλι του Σουμέριου βασιλιά Ur-Ningirsu της Lagash, το οποίο είναι φτιαγμένο διορίτη. Αλλά δεν έμεινα εκεί. Είδα και το πιο διάσημο έργο της Ιβιρικής τέχνης, την "Κυρία του Έλτσε".
Έμαθα και κάτι όμως το οποίο δεν θα το μάθαινα ποτέ αν δεν είχα πάει εκεί. Ο Picasso που όλοι γνωρίζουμε, είχε γίνει διευθυντής του μουσείου αυτού. Για κάποιο λόγο εμένα αυτό με ενθουσίασε.
Η έξοδος
Μετά από 3 περίπου ώρες που κοιτούσα και ξανακοιτούσα τα εκθέματα, έπρεπε να φύγω τελικά. Η Μαδρίτη μας καλούσε και ήθελε να μάθουμε τα μυστικά της. Είχε φτάσει αργά το απόγευμα και καθώς εκείνες τις ώρες η είσοδος είναι ελεύθερη γινόταν πανικός. Ότι είχαμε προλάβει να δούμε το είδαμε. Αυτό ήταν. Ακόμα και η έξοδος από το μουσείο ήταν δύσκολη.
Τελικά άξιζε τον κόπο. Ακόμα και για κάποιον που δεν ασχολείται με την τέχνη ήταν μια εμπειρία αξέχαστη. Μια εμπειρία που σίγουρα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου και θα έχω να την διηγούμαι...
